Mijn eerste solo vlucht!

Vanochtend heb ik mijn eerste solo vlucht gemaakt! Deze liep anders dan gepland. Wat begon met een plotselinge harde klap en trillingen, liep goed af en eindigde in een nat pak.

Het is maandagavond 23:00 uur als ik besluit naar bed te gaan. De volgende ochtend gaat mijn wekker weer om 06:00 uur, omdat ik om 07:00 op het vliegveld wordt verwacht. Ik ga liggen en trek de deken over mij heen. Ik draai naar links, en naar rechts. Dit herhaalt zich tot 3 uur nachts. Vervolgens val ik even een uur in slaap, om vervolgens om 4 uur weer wakker te worden. Ik besef me dat ik blijkbaar onbewust meer bezig ben met mijn aankomende vlucht dan ik van tevoren dacht.

Enigszins geïrriteerd bedenk ik me dat de wekker al over 2 uur gaat en dat ik mijn aandacht en energie wel nodig ga hebben. Na nog een uur lang elke centimeter van het plafond goed bekeken te hebben besluit ik eraan toe te geven. Ik accepteer dat het zo is en probeer te achterhalen wat mij precies wakker houdt. Ik kom tot de conclusie dat het niet zozeer de zenuwen of onzekerheid zijn die mij wakker houden, maar eerder de opwinding over wat komen gaat. Ik accepteer dat ik vanmiddag waarschijnlijk een middag dutje moet gaan doen en ik reken erop dat de adrenaline me tijdens deze vlucht van anderhalf uur op de been houdt. We kennen het allemaal wel: geforceerd slapen werkt niet.

Ik kruip uit bed, zet een kop koffie en bekijk het weer voor deze ochtend: bewolkt en droog met een noordelijke wind van 10 knopen (18 kilometer per uur). Dat zijn prima omstandigheden!

Wanneer ik om 06:45 uur in de auto stap, is het nog donker buiten. Onderweg naar het vliegveld, welke op slechts een kwartier rijden ligt, zie ik enkele dronken toeristen over straat slenteren. Onbewust glimlachend denk ik terug aan de momenten dat ik hier op vakantie was en omhoog keek naar de vliegtuigen die over kwamen. Ik realiseer me dat ik daar straks weer onderdeel van mag zijn.

Ik kom aan op het vliegveld waar ik mijn instructeur van vandaag ontmoet, dezelfde als gisteren. Met kleine ogen mompelt hij iets over koffie en slaapwandelen, om vervolgens naar de kantine te verdwijnen.

Ik maak de laatste voorbereidingen in orde en kijk even naar de windsok naast de baan terwijl ons vliegtuig de hangar uit gereden wordt. Het vliegtuig heeft gisteren onderhoud gehad en zou tip top in orde moeten zijn. Het zou niet lang duren voordat we erachter kwamen dat dit niet het geval was.

Zoals afgesproken gaan we eerst samen 4 landingen maken, om er vervolgens zelf 4 te doen.

We doen alle checks zoals gebruikelijk en we stijgen op. Kort na het opstijgen merk ik op dat het vliegtuig wel erg hard trilt. De instructeur bevestigt dit en kijkt bedenkelijk. Ik kijk naar de motorgegevens, alles ziet er goed uit. We klimmen door 400 voet en ik doe de flaps omhoog, om te accelereren naar onze klimsnelheid.

Plots horen we een grote klap. Alsof er iemand met zijn hand op een aluminium plaat slaat. Er gaan voor enkele seconden een paar heftige trillingen door het vliegtuig en ik hoor even het toerental afnemen. Automatisch druk ik de neus van het vliegtuig omlaag, om snelheid te behouden. “Wat was dat?! Mijn controls” zegt de instructeur terwijl hij zijn handen naar de bediening brengt.

Omdat we voor elke start met elkaar bespreken wat we gaan doen in welk scenario, is ook dit ons beiden helemaal duidelijk. We hoeven elkaar niet aan te kijken en niet te overleggen: we gaan een voorzorgslanding maken door via een linker bocht op de tegengestelde baan te landen.

We komen wat hoog en hard binnen. De motor blijft trillen, maar wel vermogen geven. De waardes blijven normaal. “Hebben we iets geraakt?” vraagt de instructeur. Resoluut antwoord ik dat dat niet het geval is geweest.

We communiceren aan het andere verkeer dat we tegen de richting in aankomen en prioriteit willen, welke we ook krijgen. Hoewel dit allemaal misschien heel heftig klinkt, is dit een prima situatie. De motor levert vermogen, alles werkt nog, alleen weten we niet wat de klap was en waarom we deze mate van trillingen ervaren en daarom willen we graag zo snel mogelijk landen. Dit wordt een voorzorgslanding genoemd, echt een andere categorie dan een noodlanding.

Nog geen minuut later staan we op de grond. De instructeur vraagt mij of ik weer wil taxiën. Vanwege de adrenaline rush zijn zijn benen aan het trillen. Ik doe alle nodige checks weer en taxi terug naar de onderhoudsafdeling. “Parkeer maar voor het Mariabeeldje dat aan de hangar hangt, dat hebben we even nodig”, zegt de instructeur.

Bij de onderhoudsafdeling blijkt dat, tijdens het onderhoud een dag eerder, er een nieuwe beschermlaag is aangebracht op de propeller. Dit is eigenlijk een soort tape, die aan 1 kant van de propeller wordt geplakt. Deze tape was echter aan de verkeerde kant van de propeller geplakt! Dat verklaart de trillingen, de plotselinge klap van het loslaten van de tape welke tegen de romp aan sloeg, en het vervolg van de trillingen omdat de propeller uit balans was.

We besluiten even de tijd te nemen om de adrenaline te laten zakken en de situatie te evalueren. Wat betreft het onderhoud wordt dit op een ander niveau besproken.

Na een slokje water en nadat het onderhoudspersoneel het vliegtuig heeft gecontroleerd, vragen we aan elkaar of we er klaar voor zijn. Ik antwoord met een ‘nee’, omdat ik eerst weer vertrouwen in het vliegtuig moet krijgen. De enige manier om dit voor elkaar te krijgen is om het zelf te ondervinden. En dus kruipen we het vliegtuig weer in. Ik merk dat ik toch nog een keer naar het Mariabeeldje kijk voordat ik de deur weer dicht sla.

Wederom geven we weer gas en vertrekken we. Ik merk dat ik meer bezig ben met de motor en alerter ben op vreemde geluiden of trillingen dan eerder. Ik kijk naar de zee en zie verschillende boten, surfers en duikers. ‘Mooi’, denk ik. ‘Als het echt mis gaat kunnen zij in ieder geval komen helpen’.

Na twee rondjes en twee mooie landingen vraagt de instructeur of ik er al klaar voor ben. Ik antwoord met een ‘nee’. Ik wil er nog twee doen om vertrouwen in het vliegtuig te krijgen. Tijdens de twee opeenvolgende landingen merk ik dat de focus weer naar het vliegen gaat en ik knik naar de instructeur.

“Prima!” zegt de instructeur. “Zet me maar af bij de toren, dan ga ik daar met een radio en verrekijker zitten om commentaar te leveren op je landingen!” Ik parkeer voor de toren en zet de instructeur af. Ik zwaai nog een keer, laat de rem los en rol naar voren. “Canavia 17, ik taxi naar het wachtpunt voor baan 25.” Ik mompel tegen mezelf: “Ja, nu moet je het alleen doen.”

Bij het wachtpunt aangekomen doe ik wederom alle nodige checks. Er is nog een vliegtuig landingen aan het oefenen dus het is niet druk, het weer is goed en het vliegtuig werkt naar behoren.
Ik controleer nog een keer goed of het vliegtuig echt geconfigureerd is voor het opstijgen. Ik controleer nog een keer goed of er echt niemand aan komt en ik rij de baan op. Ik besef me dat er nu niemand is die eventuele fouten aankaart of opvangt: ik zal ze zelf moeten herkennen en corrigeren. ‘Niet te druk om maken, gewoon doen wat je altijd doet. Lekker blijven nadenken, in je proces blijven en vooral genieten’, zeg ik tegen mijzelf.

Ik geef gas en accelereer naar het einde van de baan. Dit kleine vliegtuig van 650 kg laat duidelijk merken dat er geen instructeur van 80kg naast zit en veel sneller dan normaal klim ik omhoog. Ik doe alles wat ik moet doen en uiteindelijk vlieg ik weer recht voor de baan. Oke Bart, denk aan de tips die hij je net nog gaf: iets eerder dalen en meer voetenroer gebruiken. Er staat wind van links, dus voetenroer naar rechts en rolroeren naar links. Ik hou mijn snelheid nauwkeurig in de gaten: precies 60 knopen. Net voor de baan haal ik mijn gas eraf en begin ik de neus omhoog te trekken. Ik land eerst op mijn linker wiel, dan mijn rechter wiel en ik houd de neus omhoog om aerodynamisch te remmen. Deze landing was zo zacht, ik voelde hem amper. Ik ga nu te langzaam om het neuswiel nog omhoog te houden en deze zakt langzaam naar de grond. Mooi, flaps een tandje omhoog, gas erop, weer opstijgen. Terwijl ik dit doe hoor ik heel zachtjes de instructeur over de radio: “nice….”

Ik moet een beetje grinniken en zeg tegen mezelf dat dit een mooie landing was. Gewoon, lekker in het proces blijven en niet teveel nadenken.

De volgende landing is iets minder. Nog steeds heel mooi, maar ik bleef een beetje zweven boven de baan omdat ik op een te grote hoogte de neus al omhoog trok, en net iets te agressief. Uiteindelijk werd dit een mooie landing, alleen wel net iets na het beoogde landingspunt. Geeft niet, ik zit nog ruim binnen de limieten. Gas er weer op.

De derde en vierde landing zijn weer zoals de eerste en ik zit echt volop te genieten! Het gevoel als ik net boven de baan hang, met het gas nagenoeg neutraal en het effect van het ‘grondkussen’ (de lucht tussen het vliegtuig en de grond) voelen zo goed, ik krijg er geen genoeg van.

Maar helaas, bij de vierde landing wordt ik geacht te stoppen. Ik rem en draai de baan af. Ik taxi weer terug naar de parkeerplaats, vlak bij het Mariabeeldje, en zie daar een aantal instructeurs staan. Ik parkeer en zet de motor af, terwijl ik de instructeurs herken met wie ik vaak vlieg. Ze staan allemaal voor me te klappen. Dit is echt heel tof!

Heel blij, en trots, stap ik uit het vliegtuig. Ik ben heel dankbaar dat ze er allemaal voor me zijn om dit moment te vieren. Dit is echt een mijlpaal!

Ik krijg de vraag even mijn telefoon in het vliegtuig te laten en vervolgens blijkt waarom ik andere kleding mee moest nemen:

Met deze vlucht heb ik bewezen zelfstandig een vliegtuig te kunnen besturen. Veilig te kunnen taxiën, opstijgen, landen en alles wat erbij komt kijken, zoals het onderhouden van de communicatie en het volgen van de juiste procedures.

Hieronder heb ik een afbeelding van mijn ‘circuits’ geplakt. Sommigen zijn iets groter dan de ander, omdat ik dan ruimte moest creëren tussen mijzelf en ander verkeer.

Hoe nu verder

‘Als je al veilig een vliegtuig kunt besturen, waarom krijg je dan niet nu al je brevet?’ In werkelijkheid ben ik nu op 57% van de opleiding en moet ik nog flink wat uurtjes maken, zowel met als zonder instructeur.

Het leuke aan vliegen is dat je daadwerkelijk ergens naartoe kunt gaan! Er staan al wat mooie tripjes op het wensenlijstje om samen met Martin en/of anderen te gaan doen. Voordat ik deze kan uitvoeren, is het wel handig dat ik leer navigeren. Vanaf nu gaat de opleiding zich daar op focussen. We gaan andere eilanden bezoeken, kilometers maken en ik zal vooral nog heel wat uurtjes zelfstandig in het vliegtuig moeten zitten om uiteindelijk examen te mogen doen.

Voor nu ga ik lekker genieten van deze mijlpaal, die voelt als een overwinning. Zowel wat betreft de vaardigheid om een vliegtuig te besturen, als op persoonlijk vlak.

Tijd voor het strand!