De eerste landing!

Van de storm die een dag eerder nog over het eiland raasde was nu weinig meer over.

Bij het vliegtuig aangekomen voelde het al meteen meer vertrouwd! Voor de vlucht tappen we de brandstof af om te controleren of deze schoon is. Waar dit de eerste keer nog via mijn elleboog op de grond druppelde, kwam het nu in het daarvoor bestemde buisje terecht. Ik stootte mijn hoofd niet tegen de vleugel en mijn headset viel niet op de grond. Over een leercurve gesproken!

We startten de motor en taxieden richting de landingsbaan. Dit ging al een stuk beter! Waar ik tijdens les 1 nog behoorlijk zwalkte was dit nu wat minder.

Nu werd van mij verwacht dat ik de take-off zelf zou doen. Ik deed de zogenaamde ‘departure briefing’ aan de instructeur, waarin we de take-off stap voor stap doorlopen. Dat zijn de normale stappen, maar ook de noodprocedures. Wat als de motor uitvalt net voor het loskomen, of juist net erna? In ons hoofd maken we het hele plaatje zodat we hierop voorbereid zijn, zo goed als het kan. 

De take-off zelf ging soepel, ook al gebeurd er ineens heel veel. Op het moment van gas geven ontstaat er een hoop herrie en het vliegtuig schud en trilt van alle krachten die erop gaan werken en die je als piloot moet compenseren. Checklists afwerken, radioverkeer onderhouden, goed om je heen blijven kijken, motorgegevens blijven checken en vooral het vliegtuig besturen! En dit allemaal in 1 minuut. 

Vervolgens zijn we boven zee wat oefeningen gaan doen die steeds beter gingen. Uiteindelijk vond de instructeur het wel tijd om terug te gaan en maakte de opmerking: leuk, dan gaan we nog wat landingen oefenen!

De eerste landing!

“Meen je dat?! Vroeg ik de instructeur. Dit is iets wat pas veel later aan bod komt en ik had me er niet op voorbereid, maar ik werd meteen enthousiast. 

Om mijn belasting wat te verminderen deed de instructeur de communicatie en de checklists. De instructeur sprak mij door de stappen heen: nu je flaps, nu je snelheid, nu je brandstofpomp etc. Op die manier kon ik mij puur focussen op het vliegen zelf.

Tijdens de eindnadering, waarin het vliegtuig recht voor de baan vliegt, kreeg ik ineens rust. Ik had gierende zenuwen verwacht maar het voelde heel gecontroleerd. Er stond een redelijke zijwind en dus gingen we ‘krabbend’ richting de baan. Oftewel: de neus van het vliegtuig wijst in de wind om in een rechte lijn naar de baan toe te vliegen. Maar zo kun je natuurlijk niet landen. Door de zijdelingse krachten op het landingsgestel zou deze afbreken. Dus duw je net voor de landing op je roer, om het vliegtuig recht te krijgen. Om te voorkomen dat je dan van de baan afgeblazen wordt, duw je je vleugel in de wind en land je eigenlijk op 1 wiel. 

En dan is er nog het punt waarop je het gas terug moet nemen, je neus omhoog moet gaan wijzen en de neerwaartse beweging moet stoppen. Dat moment bleek ik lastig in te kunnen schatten en ik deed dit net te laag boven de baan. Om een harde klap te voorkomen, trok de instructeur kalm de neus omhoog. 

Op dat moment stonden we aan de grond, maar nog nog niet stil en het was niet de bedoeling te gaan remmen. Oke! Flaps omhoog, vol gas, roer naar rechts! We gaan weer! Motorgegevens goed, 50 knopen, roteren. Voordat ik het wist, had ik mijn eerste ‘touch and go’ gemaakt! 

Ik voelde mij erg op mijn gemak en we besloten nog een touch and go te maken. Deze keer ging het al iets beter, maar nog niet helemaal. 

De derde en laatste landing, een ‘full stop’ landing, dacht ik: oei! Ik trek hem te vroeg met de neus omhoog. De instructeur deed niets en ineens hoorde ik twee banden zachtjes het asfalt raken. De instructeur gniffelde: Jep, die deed je helemaal zelf, dit verbaast mij ook.

Toen we van de landingsbaan af waren landde het pas in mijn hoofd: dit was les 2 en mijn eerste landingen zijn al een feit!

Het gevoel van vliegen vind ik zo bijzonder. Van het moment dat de vleugels lift krijgen en je de lucht in tillen tot het moment dat je vechtend tegen de wind en andere krachten met pure focus weer het asfalt onder de banden voelt.

Je zal wel gek zijn om voor veel geld in een krap bemeten, warm, lawaaierig stuk aluminium te gaan zitten. Om met je met zonnebrand ingesmeerde en zweterige arm tegen die van de instructeur aan te zitten. Maar voor mij is dit onbetaalbaar. Dit is zo, zo mooi!